Werkgroep Buitenveldert / A.J.Ernststraat 112, Amsterdam: 46e verslag – ma.5.9.09 – 7 deelnemers.
Opening bijeenkomst: 20 uur; de gespreksleider heet eenieder welkom en nodigt uit tot het doen van voorstellen teneinde het gespreksonderwerp voor deze avond met elkaar te kunnen bepalen. Hierop doet A het volgende voorstel:
A: het heeft bij mij lang geduurd voordat het mij ‘eindelijk’ lukte te stoppen met mijn gebruik – aansluitend ging het wel wat beter, maar ook had ik het gevoel dat ik zoveel zou moeten doen, vooral in de zin van ‘herstellen’, niet alleen zelf beter worden, maar vooral de schade die ik had veroorzaakt – kortom, ik moest het ‘normale’ leven zien terug te krijgen. Maar als ik nu terugkijk, heb ik sterk de indruk dat mijn winst en motivatie vooral voortkomen uit het koesteren van de voordelen van mijn nieuwe leven, in tegenstelling tot het besteden van aandacht, energie of emotie aan de negatieve aspecten van mijn verslaving. Kortom, ik besteed geen energie meer in het omkijken in spijt of wrok, maar vooral richt ik mij op het nu en de verdere toekomst, d.w.z. in het bijzonder op het tellen van mijn zegeningen, keer op keer! Eigenlijk is dat de basis waarmee ik verder kan. Ik zou het leuk vinden hierover in de groep te horen hoe de groepsdeelnemers dit aspect van het ‘nieuwe leven’ ervaart.
Uit de reacties blijkt eenieder dit voorstel graag te kiezen als gespreksonderwerp:
B: het heeft mij erg veel tijd gekost om aan die fase toe te komen; dat wil zeggen heel lang kende ik vooral ‘de ontkenning’ – ik leefde daardoor ook hoofdzakelijk vanuit ‘de missers’ – na de beslissing om er toch wat aan te doen sloeg ik behoorlijk aan het ‘afzeilen’, kwam in een vrije val terecht en ben niet geplaagd door ‘de lastige klauwen’ van de verslaving, die mij vasthielden, maar kon evenmin mijn ‘zegeningen tellen’: na 2 maanden niet drinken, was mijn perceptie niet meer beneveld; ik keek toen recht in de smoel van mijn levensprobleem, wat ik eerder altijd had weggepoetst en verstopt – dat probleem is na de drank niet weg – zelf ben ik daarom niet zo bezig met de verslaving maar meer in mezelf afgedaald om te zoeken naar mijn specifieke levensprobleem, dat ook andere mensen hebben – heb geleerd dat ik dat nu kan accepteren – eigenlijk ben ik altijd bang geweest – heb gevochten tegen burgerlijkheid (huisje, boompje, enz…), terwijl ik daar juist, diep in mijzelf, naar verlangde – ben dus niet veranderd, maar laat dat gevoel nu toe – er is niks mis met het zoeken naar veiligheid – met het aangaan van relaties – mijn verslaving heeft relatief lang geduurd – was in zekere zin een cover up ….. nu geen drank meer en dat geeft mij een heerlijk gevoel – nu is niet drinken geen handicap – zie ‘t dus niet als aderlating – morgen kan het anders zijn – want het kan zomaar omkeren. De zegeningen: ik laat alles komen – simplicity – wat heb ik het ingewikkeld gedaan! Dat alles, terwijl puinruimen nog steeds nodig is, zowel financieel als maatschappelijk / vroeger was ik een snelle jongen, maar wel met houtrot in de fundering – mijn aanzien bij derden is voor mij nu onbelangrijk – er is nu een grotere gelaagdheid – krijg er andere dingen voor terug en ben nog steeds niet ‘fijntjes’ – ben hier in februari gekomen en ga nu stoppen met hier te komen – er komen andere dingen voor in de plaats plus dat mijn agenda gaat vollopen – verheug me daarop en ga ook niet meer naar de terugkom-dagen van de Skuul.
C: ik had volop zegeningen, dacht ik lang – maar achteraf bleken dat geen zegeningen: mijn leuke man, bleek niet leuk want hij bedroog me, mijn lichaam bedroog me – ik raakte gefrustreerd – na 45 jaar kon ik dat niet hebben – geknapt elastiekje – kon ‘t leven niet aan – vroeger een poel van gezelligheid, veranderde in totale angst – had geen verweer tegen de buitenwereld – met familie en vrienden ‘om mij heen’, een feestende massa, was ik eenzaam en op alles en iedereen jaloers: blote borsten of echtparen kon ik niet verdragen – ging toen bewust drinken – wilde van de wereld wegdrinken, wilde geen zaak meer: toen kwam wel hulp van alle kanten, maar ik mocht van mezelf ‘vrij’ hebben – het was een neergaande spiraal – toen ik weer opkrabbelde, hoorde ik: ‘wat fijn dat Jans er weer is, want die regelt alles zo lekker’ – ik weet: zegeningen zijn er ‘onder voorbehoud’ – namelijk, dat ‘t zomaar mis kan gaan! Mijn leven is eigenlijk nooit echt vernietigd – weet niet hoe ik dat regelde – was wel slim, maar verder was ‘t mis: Ank greep in! Nu zie ik leven als een levensschool!
D: ik heb intussen veel bekende dingen gehoord en weet dat ik nog veel moet leren: heb ook last van jaloezie en wrok, heb geen relatie meer en geen kontakt met mijn kind, geen werk – wel vrijwilligerswerk in een verpleeghuis – wil me graag bewijzen en pils aan het eind van de week – het project waaraan ik verbonden ben vind ik waardeloos – voorheen vluchtte ik weg in de drank – moet leren omgaan met verschillende mensen en daar kan ik slecht mee overweg – door de roes heb ik veel gemist – een inhaalslag is nodig – doorzakken is terugval – iedereen moet tegenvallers verwerken – een kwestie van trainen – ik voel een verleiding om thuis te blijven – nieuw werk vereist het overwinnen van drempelvrees – ik moet doorgaan – gewoon opnieuw proberen – weer in de hortus gaan werken – dagelijks worstelen – niet teveel tegelijk – kleine stapjes – een beetje lopen – stap voor stap – wil niet weer boos worden – zit mezelf dwars – 7 van de 8 keer gaat ‘t goed – net zoals de relaties met vrouw en vriend: eerst gaat ‘t goed – heb ik nog steeds moeite mee – liever alleen zijn….
E: als ‘t goed gaat en de nevel optrekt, kan ik dan m’n zegeningen tellen? Ik zit er nog middenin – er zijn vragen: wat wil ik gaan doen – ik heb altijd maar gewoon doorgehobbeld – vond alles goed als ik m’n drankje maar had – heb sinds m’n 14e eigenlijk alles gemist – alles laten lopen – merk dat dingen nu meer bij me naar binnen komen en ook dat sommige dingen wel goed gaan – maar ik werd wel baldadig – dan moet ik e.e.a. weer rechttrekken en sommige dingen kan ik niet herstellen – probeer dat – (vroeger) zou ik saai werk eigenlijk niet willen – ben nog jong genoeg – kan misschien ontwikkelen naar iets nieuws – in het hier en nu – ga ook weer met de Brijder aan de slag, anders blijft ‘t toch maar worstelen en dat geeft onrust – effe doorzetten dus!
F: ik ben positief ingesteld – vermoed dat ‘t wel goed komt – ben klaar met dank je wel te zeggen – jarenlang sorry zeggen kost me teveel energie – effe geen trek in – ga positieve dingen doen – word trouwens steeds egocentrischer – een kwestie van aanscherpen en bijstellen – mezelf makkelijk maken – heb nu een tafel vol computer-spullen, werk richting internet – stapje voor stapje….
G: het opnieuw opstarten van het leven heb ik absoluut gevoeld als een enorm werkstuk, waaraan natuurlijk moeilijke en plezierige kanten zaten; dat was meteen duidelijk vanaf het moment dat ik stopte met gebruik, in de kliniek kwam, nuchter werd en ging nadenken. Ik heb toen, dank zij de groep, veel dingen geleerd, onder meer dat ik niet teveel hooi op m’n vork moet nemen – ook niet ervoor weglopen – al naarmate ik herstelde kreeg ik nieuwe energie; in de groep ontdekte ik het belang van het kiezen van het goede tempo, dwz het tempo dat bij mij persoonlijk op dat moment paste: niet alles hoeft meteen; sommige dingen hebben meer tijd nodig en dan moet je ze ook rustig die tijd gunnen. Sommige mensen hebben geen vertrouwen meer: ook dat laat zich niet dwingen. Om daarmee om te gaan, is training nodig. Die heb ik gekregen in de groep. Door heel gewoon te komen. Dan ontstaat haast vanzelf een nieuw leeftempo, zoals dat in die situatie bij mij past. Eigenlijk zit daar een van de belangrijkste ontdekkingen die ik heb gedaan. En dat is dan weer een inzicht dat op den duur vanzelf in mij is gaan groeien. Een van de belangrijkste processen die ik meemaak, nog steeds. En met het woord proces bedoel ik vooral ook aan te geven dat de werkelijke ontwikkelingen in mijn leven na de verslaving niet het karakter hebben van plotselinge inzichten die doorbreken. Door het nieuwe leefprogramma dat ik in de groep mocht ontdekken, gaan inzichten ontstaan die tijd kosten. En ditmaal gaat het dan ook om goed bestede tijd. Een soort zonsopgang, die misschien wel de rest van mijn leven in beslag neemt. Voor mij is dat misschien wel de belangrijkste ontdekking, die aansluitend betekent dat het bezoek aan de groep daarvan een essentieel onderdeel uitmaakt: in dit opzicht zijn er geen “vluggertjes!”
Hiermee is de gespreksronde voltooid, krijgt A de gelegenheid af te ronden en zegt:
dit soort onderwerpen zijn eigenlijk alleen maar geschikt voor de groep, incl. de daarbij behorende twijfels – in de buitenwereld zou dat niet kunnen – ik verzet mij tegen burgerlijkheid – mijn oudste zoon is getrouwd vanwege burgerlijkheid – dat is te kinderachtig voor woorden – maar ik moet daarop geen kritiek hebben – want daarachter zit ‘verzet’, misschien jaloersheid – het gevoel ‘alleen te zijn op een groot plein’ ofwel de roker die van buiten naar binnen kijkt – ook omdat ik ‘t mezelf niet gun – ‘daar wil ik niet bij horen’ ligt dat aan mij of aan de rest? kan ik wellicht leren te ervaren? het zijn leuke dingen – ik blijf daar graag over nadenken.
A wordt bedankt voor het onderwerp, de overige aanwezigen voor hun inbreng en eenieder aangespoord enig geld te doneren in de groepspot, waarna de bijeenkomst wordt gesloten om 21.30 uur.
Amsterdam, 6 februari 2009.
